سکوت های اجباری.....شادی های مومیایی شده... غرورهای به بردگی کشیده شده...
این است روزگاران دخترکان ات...
دختران مغرور و زیبایی که تنها به یک عشق ایمان داشتند و آن عشق دچار سکوتی ناگهانی شده است...
سردرگمی.... بی دردی.... نه پدر هیچ یک نیست......
غمی به اندازه بی نهایت است...
غمی که قلبشان را به پوچی رسانده است..... گویی رقیب در گوششان عاقبتی پوچ را در انتهای راه مژده می دهد....
خواستید روحمان را با درد گره بزنید؟
یا خواستیم چهره ی حقیقی این زندگی را نشانمان بدهید؟
بدنبال اثبات همراهی همیشگی درد با عشق بودید؟؟؟
هنوز متوجه نشدید که تا چه اندازه موفق شده اید....
چاهی برای درد و غصه...دفترچه هایی برای یادگاری های تنهایی...تلاش هایی مجهول برای شادی های بی سر و ته....
کدامشان؟ کدامشان تسکین می دهند؟
می خواهی برایت بگویم؟؟؟؟؟ هیچکدام....
حتی من هم اگر روزی از این مرداب* بروم تصور نمی کنم بتوانم از باتلاقی که درون سینه ام بر پا شده ،دست و پایم را رها کنم....
اینکه می خواستید به دخترانتان چه چیزی را یاد بدهید... یا اینکه کدام حقیق زندگی را میخواستید لمس کنیم...
دیگر هدفی مجهول و با ارزش نیست!
نیست وقتی که حتی قادر نیستیم جسم خودمان را هم لمس کنیم! ،چه برسد به روح پر از وصله و پینه مان.....
پ.ن: مرداب اشاره ای به محل زندگی دارد.
95/4/27
پ.ن:ممکن است که بعد از راحت شدن از این جملات مسموم حس بهتری داشته باشم و با خواندن دوباره ی آنها از نوشتنشان احساس پشیمانی کنم... منتها تصادفا این نوشته ها برای یکی از دخترانت که خوانده شد بسیار نزدش مقبول افتاد و اعتراف کرد که تماما گویای حالش بود و به خوبی حال و روز را توصیف کرده...یکی از دلایل انتشار این کلمات مسموم می تواند همین باشد!
